شعر های دوبیتی عاشقانه خرداد ۹۰

یادت نرود که یاد تو در یاد است / آبادی دل برای تو آباد است

از یاد نبر دل حقیرم ای دوست / در این دل من همیشه یادت یاد است . . .

 

.

.

یک گوشه نشسته ام پر از تشویشم / نقاشی چشمان تو هم در پیشم

زیباتر از آنی که تصور بکنم / من جز تو به هیچکس نمی اندیشم . . .

.

.

.

اگه بعضی وقتها نمیشنوی دوستت دارم

به خاطر سایلنت دلمه ، نه اینکه معرفتم کمه !

.

.

.

صبوری می کنم تا مه برآید / صبوری می کنم تا شب سرآید

صبوری می کنم تا زندگانی / مرا بگذارد و مرگ از در آید . . .

.

.

.

من از بچگی باید کارگردان می شدم

زیرا هرکسی به من میرسد بازیگر است . . .

.

.

.

آمد اما در نگاهش آن نوازش ها نبود

چشم خواب آلوده اش را مستی و رویا نبود

لب همان لب بود اما بوسه اش گرمی نداشت

دل همان دل بود اما مست و بی پروا نبود . . .

.

.

.

مکن مستم که هوشیار تو هستم / مکن خوابم که بیدار تو هستم

میان خواب و بیداری جهانی است / مکن ترکم که غمخوار تو هستم . . .

 

.

.

.

بی روی او به دنیا ، یک ذره نیست میلی

از وقت رفتن او ، خیلی گذشته ، خیــــلی

دلتنگم و پریشان ، با یک امید کم رنگ:

شاید برای من هم ، دلتنگ مانده لیلی

.

.

.

کسی که تا دیروز میگفت بدون تو نمیتونم نفس بکشم

امروز تو آغوش دیگری نفس نفس میزنه . . .

.

.

.

انقدر میگفت دورت بگردم و دورم میگشت

که یکدفعه به خودم اومدم و دیدم دورم زده رفته . . . !

.

.

.

ای اشک دوباره در دلم درد شدی

تا بر دیده ی من رسیدی و سرد شدی

از کودکی ام هر آنزمان خواستمت

گفتند دگر گریه نکن مرد شدی . . .

.

.

.

تو هم ای خوب من ! این نکته به تکرار بگو

این دلاویزترین شعر جهان را همه وقت

نه به یکبار و به ده بار، که صد بار بگو

« دوستم داری » را از من بسیار بپرس

دوستت دارم را با من بسیار بگو

.

.

.

بیا با من دلم تنهاترین است / نگاهت در دلم شور آفرین است

مرا در شعله ی عشقت بسوزان / که رسم دوستداریها همین است . . .

.

.

.

در جنگ دوستی من و تو ، قاتل و مقتول محبوب یکدیگرند . . .

.

.

.

می سپارم به نسیم ، بوسه از جنس بلور / دل من تنگ تو باز ، باد در حال عبور

بوی چشمان تو را میرساند به مشام / می دهد آرامش ، به دل نا آرام . . .

.

.

.

درون سینه دریا گشته ای تو / در این ویرانه پیدا گشته ای تو

تو را نامی بغیر از دل ندادند / برای من معما گشته ای تو . . .

.

.

.

تو راحت بخواب ، من مشق گریه هایم هنوز مانده . . . !

.

.

.

میباری ای باران و میشویی زمین را / اما نمیشویی دل اندوهگین را

سنگین ترینی بی شک اما اندکی نیز / تسکین نخواهی داد این غمگین ترین را . . .

.

.

.

من از زمانه که دست تو داد تقدیرم / هنوزم که هنوز است سخت دلگیرم

تو رفته ای و من اندر هجوم خاطره ها / چو قاب عکس قدیمی اسیر تصویرم . . .

.

.

.

می روم شاید فراموشت کنم / با فراموشی هم آغوشت کنم

می روم از رفتنم دل شاد باش / از عذاب دیدنم آزاد باش . . .